Czy Manifest Agile jest wciąż aktualny?

Wielka debata na temat metodyki Agile

Siedemnastce ze Snowbird udało się zunifikować różne punkty widzenia w kilku podstawowych założeniach, jednak debata się na tym nie zakończyła. W pewnym sensie koncepcja Agile rozpadła się na znacznie więcej sposobów działania niż wizjonerzy zakładali na początku. Wydaje się, że każdy ma swoje wyobrażenie o metodyce Agile.

Obecnie mamy SAFe. Mamy też LeSS. Są to zastosowania metodyki Agile, które nie mają nic wspólnego z tworzeniem oprogramowania, choć Manifest rozpoczyna się od słów: „Odkrywamy nowe metody programowania dzięki praktyce w programowaniu i wspieraniu w nim innych”.

Dave West, dyrektor generalny Scrum.org, który odwiedza różne organizacje, obserwując, w jaki sposób wdrażają one praktyki Agile, powołał zespół badawczy, który wykorzystuje metodykę Agile do opracowania leku na ślepotę genetyczną z wykorzystaniem wirusów.

W istocie stosowanie metodyk Agile poza dziedziną tworzenia oprogramowania przyjęło się, jednak niekoniecznie takie było zamierzenie autorów Manifestu.

„Nie chodzi o to, że nie ma tu pola do interpretacji, jednak wierne przełożenie pomysłów wymaga głębszego zrozumienia”, stwierdził Buchanan.

Jednak takie głębsze zrozumienie nie zawsze jest możliwe — nawet w sektorze tworzenia oprogramowania.

Kompleks przemysłowy Agile

Wiele osób argumentuje, że to zjawisko, zwane także „faux Agile”, oraz równie niebezpieczne bliźniacze „dark Agile” nasiliło się w wyniku monetyzacji kształcenia i doradztwa w dziedzinie metodyk Agile. Niektórzy posuwają się o krok dalej, nazywając organizacje stojące za monetyzacją „kompleksem przemysłowym Agile”.

„Istnieje kult cargo Agile, którego przedstawiciele robią i mówią właściwe rzeczy, ale nie rozumieją fundamentalnych zasad. W ten sposób nie da się osiągnąć wyników” — twierdzi Buchanan.

Niektórzy, a jest ich wielu, obarczają winą za taki stan rzeczy Atlassian, ponieważ nasze narzędzia umożliwiają korzystanie z ram postępowania Agile, takich jak Scrum czy Kanban. My jednak żywimy przekonanie, że Agile jest wartością kulturową, a zespoły powinny mieć możliwość pracy w sposób, który jest dla nich najlepszy. Ramy postępowania Agile idą w parze z wartościami kulturowymi, jednak bez tej podstawy kulturowej podejmowane działania mogą być od samego początku nietrafione.

Bez względu na to, czy określimy je mianem „faux”, „dark” czy „kultu cargo”, te podwersje koncepcji Agile często prowadzą do sytuacji całkowicie sprzecznych z intencjami Manifestu. Wśród najgorszych z nich można wymienić mikrozarządzanie, przyspieszenie wypalenia zawodowego, brak wyników czy przedkładanie procesu nad zasady — nawet jeśli osoby, które je wdrażają, posiadają odpowiedni certyfikat. Niestety te praktyki „dark Agile” sprawiają, że niektórzy całkowicie odżegnują się od metodyki Agile (lub piszą ją na nowo tak, aby odzwierciedlała ich rzeczywiste doświadczenia z pracy według jej założeń).

Ron Jeffries wchodzący w skład siedemnastki ze Snowbird podjął próbę ustosunkowania się do tych aberracji, stosując następującą kwalifikację:

„W tej oraz w innych pracach używam wyrazu »Agile« w cudzysłowie w odniesieniu do wielu przypadków, podejść i procesów, których autorzy sami opisują słowem »Agile«, choć niekoniecznie są one zgodne z zasadami oraz duchem zwinnego tworzenia oprogramowania, o którym pisaliśmy w Manifeście Agile. Czasami w celu wzmocnienia wydźwięku używam określenia »Faux Agile« lub »Dark Agile« do opisu tych tak zwanych »podejść Agile«, które poszły w zupełnie złym kierunku. Odnoszę się również do »Manifestu Agile«, który oznacza podstawowe idee zawarte w Manifeście, w które nadal głęboko wierzę”.

Czy, biorąc pod uwagę szerokie, a czasami niewłaściwe stosowanie zasad Agile, wciąż warto sięgać do samego Manifestu Agile?